دیروز، امروز و فردا

گاهی آروز‌های دوره‌های گذشته زندگی باعث خنده آدم می‌شود. مثلاً من نه-ده سال قبل آرزویم این بود که وقتی بزرگتر شدم تلویزیون کلانی بخرم و صبح تا شب پای روی پای انداخته، فیلم تماشا کنم. دوست داشتم که لپتاپی داشته باشم و با آن موسیقی گوش کنم. اینگونه آرزوها که وقتی به آنها فکر می‌کنم خنده‌ام می‌گیرد، فراوان داشتم. بخشی از آروزهای امروزم، فردا باعث انبساط نفس خودم و دیگران خواهد شد. نمی‌دانم میان انبوه آروزها به کدام‌ها‌شان خواهم خندید.